Зноў уявіў, што я – пастух,
Што тлумны горад мне ня трэба,
Што і ў мяне ёсьць росны луг,
Над лугам сонечнае неба.
Я і сабаку ўжо завёў,
Сабе памочніка і друга,
О як ён сьмешна вострыць вуха,
Калі пачуе салаўёў.
Я ля яго душой адтаў.
I быў слухач ён самы першы,
Каму я ціха прачытаў
Табе прысьвечаныя вершы.
Ляжаць нам добра на траве,
Сачыць, як бульба сьпее ў прыску,
Глядзець, як воблака плыве,
I уяўляць цябе.
У Мінску.
|
|
