Таўры жылі, як і ўсе народы:
Ваявалі,
Кахалі,
Гарэлку пілі.
Мудравалі,
Зьліваліся з маці-прыродай...
Насваволілі,
Навершавалі,
Пайшлі.
Але так,
Безь сьлядоў,
Нішто не зьнікае.
І дасюль,
Па абшарах сваёй стараны,
Між людзей,
Непазнаныя, таўры блукаюць
І ня ведаюць самі,
А хто яны?
На муры, што нязнанымі продкамі ўзьведзены,
Пазіраюць, як козы на новы плот:
"Ані д’ябла пра вас мы, браточкі, ня ведаем.
Што вас несла ў горы?
Унізе ж – цяпло!"
Дрэмле Кошка-гара,
Дрэмлюць таўраў руіны.
Я стаю і ўяўляю,
Што я не ізгой,
Не паэт зь беларускіх узгоркаў сініх,
А апошні таўр
Народа свайго.
О, якая ганебнасьць у гэтых згадках!
О, які атрутны бяспамяцтва дым!..
Крый нас Божа, калі і на нас
Нашчадкі
Паглядзяць,
Як мы
На таўраў
Глядзім.
1969
|
|
