Ўсё набегі, войны, пажары.
Ўсё наперад – ханскі загад.
Не было такога абшару,
Дзе не стала б наша нага.
Хан сказаў! Іначай – магіла.
І вялі мы няшчасны палон,
І чужыя аулы палілі
На вугольле, на попел, на тло.
Мы забылі сябе і Бога,
Разьлілі акіяны зла.
Не хацеў я крыўдзіць нікога,
Ды заложніцай – ты была.
І было мне адзінаю ўцехай
На няшчаснай чужой старане
Чуць твой голас – далёкае рэха,
Ведаць – ты чакаеш мяне.
Верыў, ведаў хвілінай кожнай,
Што калісь прыскачу ў Кок-Цюбе,
І, як меч спачывае ў ножнах,
Так і я адпачну ў табе.
Мёртва ў саклі... Хочаш – паслухай?
Толькі стогн мой ды храп каня.
Ханскі сын, шчанюк жаўтавухі,
Праязджаў... Убачыў... Адняў...
Як я мог не адчуць: ты скутая?
Не пачуць здалёк: ты ў бядзе?
І нашто былі нашы пакуты
І пакуты вакольных людзей?
Справядлівасьць і вера стаптаныя!
Хай ў крыві пад васкрыльляў звон –
Не на простых – на голаў хана
Цяжка рухне народаў праклён!
Голых, бедных, палонных, без хлеба...
Вось крычыць вязь на ножнах крывых:
"Не вымай без вялікай патрэбы,
Не хавай без вялікай крыві!"
І, жыцьцё за сабой адсякаючы,
Зь сілай кідаю ножны ў дрок,
І ў руках, як зьмяя крывая,
Ртуцьцю зьзяе стары мой клінок.
Сьцеражыся, палац бязбожны.
Я іду. І праўда – мой шчыт.
Што мне гэты клінок бязь ножнаў?
Не схаваеш – то трэба сячы!
28.I.68, Бахчысарай – Менск.
|
|
