Маці хана і жонка хана,
Кветка шчасьця, пагоншчыца зла,
Я была бязьмерна каханай
І бязьмерна грознай была.
Паўтаралі імя маё крыкам
Нават кінутыя са скал.
Я жаданай была і вялікай,
Як вада Алаха ў пясках.
Я рабыняй была і законам,
І абраным дарыў зару
Невымоўны рай майго ўлоньня
І пяшчота вуснаў і рук.
І анёл мне ў дзьверы пастукаў.
І спакой. Да сканчэньня год.
Дзе яны, мае цёплыя рукі?
Дзе падданыя? Племя? Род?
Белы камень мёртвых кварталаў,
Раз на месяц – казіны крок,
Сон муроў, кенасы і скалы,
Раніц сінь, барва дня, ночы змрок.
Над бяздоньнем пячоры-магілы
Сотні вокнаў глядзяць у прастор,
І ламае час свае крылы
Ля магільні на мёртвым плато.
Мела час падумаць пра гэта...
Што такое багацьця гной,
Ўлада ўся, ўсё золата сьвету
Перад простай людской цеплынёй.
Што такое нянавісьць у сэрцы,
Кроў, падкопы, людзі-багі
Перад простай ісьцінай сьмерці,
Перад вечнай сьпякотай магіл?!
Непатрэбная чэрапу ўлада,
Непатрэбнае золата тло.
І ніхто не скажа: "Ты – радасьць".
І не крыкне ў адчаі: "Ты – зло!"
Толькі зрэдку, ў начную сьпякоту,
У асеньні чарнільны сум
Чую з прорвы словы пяшчоты:
"Джаніке! Джаніке-Ханум!"
Ціхі кліч у мёртвых кварталах,
Цень імя, што ў далёкіх вяках
Трапятаньне і страсьць выклікала.
Больш нічога... Як мала... Алах...
красавік – 5 жніўня 1967, Чуфут-Кале – Менск.
|
|
