Я ведаю цяпер, Што я ня ведаю нічога, – Сказаць сабе магу, Калі Назад вяртаецца мая дарога, Стаміўшыся ўцякаць за край зямлі. Вяртаецца туды, Адкуль даўно пачаты Яе разьбег і пахаплівы бег. І ёй яшчэ схавацца Хочацца пад шаты, Як мне ў маленстве Ад дажджу пад мех. З гадамі ведаю, Што край зямлі бывае, Хоць круглая, як воблака, яна. Я поўны да зямлі любові і павагі, Як што ня так рабіў, мая віна. Адчуў, ня дрэмле вечнасьць – Скупінда старая: Дні, што дала мне ўраньні напавер, Хутчэй да хвілі забірае, Калі мой вечар блізіцца, Цяпер. Я ведаю, Што я хацеў бы ўрэшце ведаць. Відней відаць мне цені на сьвятле. Дасюль У мамы ўсё зьбіраюся пасьнедаць, А ўжо вячэра стыне на стале...
|
|