Праз пакаленьняў колькі
У індзейцаў гуляюць дзеці.
Падбіраюць асколкі,
Што ў мурагу гісторыі сьвецяцца.
Выклікаюць духаў вякоў
І вяртаюць наноў зь нябыту
Чалавечых сваіх сваякоў,
З далоняў вечных пяскоў
Зьдзьмухнутых, змытых.
Дзе душы індзейцаў,
У раі ці ў пекле?
Няўжо гэта некалі
На нашых непадобныя дзеці,
Забыцця перамогшы зман,
Пасьля
Намі выкліканых землятрусаў,
Як у індзейцаў,
Будуць гуляць у зямлян,
У літоўцаў, у беларусаў?
|
|
