Дымнага ўзьлеску хвартух пярэсьценькі,
Тканы завеямі ў тры ніты,
Часты, непакручасты бярэзьнічак,
Страшна на «ты» да тваёй белаты.
Быць між зімой і вясною пасрэднікам
Выпаў табе ад лясоў давер.
Чуеш ты сьцюжу кожным карэньчыкам,
Кожнай галінкай – цемры ашчэр.
У маладосьці цеплісься сьвечкамі,
А пасталеўшы – ідзеш на крыжы.
Погарбаў куфры з глухімі вечкамі
Сьветла вартуеш,
Як скарб чужы...
|
|
