Раманс аб расстраляным каханьні
|
Ах, якое грознае гора! Ах, якая журба ў сьвітаньні: На вачах у нябёсаў чорных На расстрэл адводзяць каханьне. І міндаль палыхае, як лава, І пэрсікаў белыя крылы, Як каханьню бялюткі саван, Як вянок на яго магілу. А яно адыходзіць, праклятае, А яно нават жыць не хоча... Сябры, затрымайце катаў, Сяброўкі, закрыйце ім вочы. Прыйдзе, можа, часіна злая, Калі згасьне крывавы месяц, І, магчыма, мяне расстраляюць, І, магчыма, мяне павесяць. Але я й на пласе прыпомню: Ў небе ранішнім – водсьвет лёду, Ў тумане – кіпарысы цёмныя. А цябе... адводзяць... адводзяць... Пад апошнімі цьмянымі зорамі Труп каханьня, як труп каханай... Ах, якое бязьмежнае гора! Якая крывавая рана!
29.III.67, Ялта.
|
|