Прыходзіць ён да кожнага з нас, Як паратунак хвораму, У час ці, позьнячыся якраз, Час сораму. Чакаюць яго – пасьпешна ідзе, І не чакаюць – ён клымае. Ён ведае ўсё, што і як, і дзе На строме, ў проламе, ў вымаі. Ён шчодра сорам вяртае ўсім, Хто ў славе і хто зьняважыўся, За тое, што не зрабіў зусім І што ты зрабіць наважыўся. Ідзе па перагарэлай расе, Глядзіць цьвярозымі зорамі, Сьцюдзёныя лаўры ілбам нясе Час сораму.
|
|