Сьпіць яшчэ хмурына дажджавая,
Што прамые да касьцей зямлю.
Мне касаваротку дашывае
Мама,
Покуль я салодка сплю.
Сьцежка выбегла за плот,
Чакае,
Каб са мной падацца бальшаком.
Прапануе вяз ля хаты з краю
Ахінуць зялёным башлыком...
З-за плячэй гадоў
Ён потым гляне,
Сум,
І не адступіцца, відаць.
Каб пасьля падаць руку вяртаньню,
Трэба разьвітаньне прывітаць...
Лёг спакой на халадок атавы,
Выпусьціў трывогу з рукаўцоў.
Маладзік прарэзаўся танклявы,
Быццам малады Міхась Стральцоў.
|
|
