Адной да скону верыў ісьціне – Не паддавацца злой бядзе. І не пятляў кружнымі выйсьцямі, А кій дадому прывядзе! Рукамі шчырасьць жару выверыў, Пачуў глухую скаргу дрэў, І верш, Што зь ім асіп на сіверы, За пазухай, як пеўня, грэў. Не затрымаліся гадоў плыты, І засталіся там, дзе скруха ные, У саркафагах вечнай мерзлаты Яго сябры, навечна маладыя. Верш праляцеў шляхамі выраяў, Вярнуўшыся пад родны дах. Хоць посах свой Вандроўнік выраніў, Вясёла-здарожаны, Чытае памяць па складах: Мі-ко-ла Хве-да-ро-віч.
|
|