А вывезьлі столькі эпох
І столькі аблог узаралі,
Што чуў недзе ў небе
Бог,
Як пахла ральля сырая.
Хацелася быць на кані
І ратніку і аратаю.
Чакалі распрэжана дні,
Хто іхні галоп забрытае.
Імчаліся наўскапыта
Вякі –
І адсталі коні.
– Дзе коньнікі? –
Юр’я спытаў,
Ня зьлезшы з каня на іконе.
Вязуць скакуноў,
Цягуноў,
Як некалі пеўня лісіца,
Машыны.
Няма цыганоў,
Украсьці ці хоць прыцаніцца.
А як сіўка-бурка на смак,
Абед чарнабурка чакае.
І грыва ў дзядоўі наўзмах
Да траў прыдарожных сьцякае.
Ня трэба натугі ляза,
Зацятасьць імгненная ў тока.
І падае з конскага вока
Цяжкая ад болю
Сьляза.
|
|
