На падворку ціхай школы ўранку
Я скакаў за коніка лягчэй,
Не крануўшы здрадлівую планку,
Боязьзю ня мружачы вачэй.
А гады ўсё рыску падвышалі,
Я скакаў і закранаў часьцей
Планку роспачы
І планку жалю,
Падаў, не шануючы касьцей.
Пастаяўшы ў века на прыганку,
Я скачу
Да зорак уваччу.
Стаўлю недасяжлівую планку –
Пераскочыць сам сябе
Хачу!
|
|
