Да часу маючы інтэрас, Не зачыняючы дзьвярэй, Гаворыць зь векам Зоська Верас, Як з братам, Што крыху старэй. А ў дзьверы – госьці, госьці, госьці – Навіны, Клопаты, Лісты Са сталасьці і з маладосьці, Зь віроў, Дзе згінулі плыты. Плыты з купальскімі вянкамі Плылі з наіўнаю тугой. І жаўрукамі-шаргункамі Гады зьвінелі пад дугой, Якая ў клопаты ўпрагала, Каб усьміхнуўся край бацькоў. ...Стае маленькага прагалу Хаціне. Лес з усіх бакоў. Тут ляды ночы карчавала, Цярэбячы дарогу дню, І ў полі мовы начавала, Каб слухаць раньня цішыню... Стаяць цярпліва вёдры, кадкі, Ваду чакаюць са страхі. Водаправод ня ўсватаў хаткі. Грымоты кашаль б’е сухі. Затое радасьць не скупая! Вада – Яна радня сьлязе. З лучыны, Што ўспамін скіпае, Кош Кірмашовы сьмех вязе. У сасьняку гадоў І цераз Раку падзей, надзей і страт Гаворыць зь векам Зоська Верас І слухае Старэйшы брат...
|
|