Міклашэўская Феліцыя Антонаўна,
Матка хросная мая
(Па-ўшацку – Фэля),
Чарку поўніла, каб злосьнікі затонулі,
І піла, каб і зайздросьнікі ўхмялелі.
І ў гарод, нібы ў касьцёл,
Ішла сьвяточная.
Сын загінуў.
Муж памёр.
Не прышукаўся зяць.
Жартавала,
Хоць канцы з канцамі сточвала:
– Ёсьць, было, і ведаю,
Адкуль узяць!
Бражку гнала,
Не давала ёй адстояцца,
Субяседніца,
Спагадніца,
Застольніца:
Ня пі куба да Якуба
Ані да Міхала.
Ані ты, ані я –
Кунпанія цала.
Быццам нітку баваўняную з ваўнянаю,
Слова польскае з вушацкім
перасуквала.
Модлы ціхія
З паганскай песьняй Янавай
Перамешвала,
Частушкай перагуквала.
Выхадзіла пані Яня,
Танцавала вальцы,
Цалавала пані Яня
Пану Яну ў пальцы.
І ражкі бялюткай хусткі ў сьмеху трэсьліся,
На вузельчыкі пад барадой завязанай.
І гасьцінца у хусьцінцы несла хрэсьніку.
Не сварылася ні з крыўдай, ні з абразаю.
Урачыста-засмучоная,
Як Радаўніца,
Велікодна-захмялелая,
Як раніца,
Нагарбелася над лехамі, над кроснамі
Кшчоная няхітрай песьняй
Матка хросная.
|
|
