|
Партрэт Уладзімера Караткевіча ў унтах з двума сабакамі
|
|
Каралішчавічы, 1965 год
|
Прысьмірэлі дзьве калматыя гурбіны
на нагах
Пабурэлі, як запыленыя фаліянты.
Брэху вольна ў прасторах,
Рэху мякка ў сьнягах,
Перасіплі вятры на таргах,
Перазяблі паляны...
Зюзя – як цёзка паганскага бога –
Мароз
Лічыць сваім
І вітае хвастом адпаведна.
У зборніках рыфму
Правярае на зуб усур’ёз.
А за сталом сам паэта –
Унты на нагах –
Усё, як сабака, ведае.
Зюзя смакуе цукеркі, выцягвае зубы зь іх,
Як з гнёздаў штэпселі некалі
тэлефаністкі.
А ў паэта ў напамінальніцах запісных
Нумар тэлефона Музы і адрас унізе.
Рэкс з паважнасьцю царскай
Сьняжынкі есьць на ляту,
Аб шарпак апякае, як аб вугольле, лапы.
Так непасрэдна радуецца свайму ж хвасту,
Аж бялюткія хмаркі бягуць
Зь ягонай разяўленай ляпы.
Зюзя і Рэкс зь недаверам
Абнюхваюць унты,
Калі іх з прагулянкі лясной
Прыводзіць вяльможны паэта.
Гэтаксама сьнег даганялі
калісьці браты,
А цяпер на нагах дзень пры дні
Шукаюць сюжэты.
Зноў паэта,
Наведаўшы сьцішаныя лясы,
Над аблогай паперы
З ночы ў ноч уздымае паходні.
І ў азёрах вачэй
Пад сярпом схіляюцца каласы,
І Хрыстос наважваецца
Прызямліцца ў Гародні...
|
|
