Можа, голас пачуеш мой,
Ведай –
Сьмеласьці не было,
І дамовіўся я зь зімой,
Каб напомніла пра цяпло.
Рыпне прыцемак незнарок,
Ведай –
Гэта ня я іду,
Ды ня мог утрымаць свой крок,
Што прывык давярацца ільду.
Загалосіць твой тэлефон,
Ведай –
Гэта ня я званю,
Вецер з тых незабытых дзён
Хоча выслухаць цішыню...
Я вучыўся табой гаварыць,
Я вучыўся маўчаць табой.
Неба смутку майго гарыць,
Ліўням не затушыць той боль.
Перуны ня сьпяць,
Ды вясны
Без асеньняй цябе няма.
Да мяне пасылаеш сны.
Хоць аднойчы прыйдзі сама!
|
|
