Якая прыгажосьць! – Самкнёны веі.
Якая цішыня! – Вады не чуць...
І ветразі абвіслыя на рэях,
Нібыта ў сьне, не дрогнуць, не дыхнуць.
Паміж нябеснай і марскою смагай
Над караблём, што да зьмярцьвеньня звык,
Арол на мёртвых рэбрах Аю-дага,
Як джала, сонцу высунуў язык.
Праплысьці б рэкамі Радзімы раньняй,
Пачуць хаця б на міг прызыўны звон:
Радзімы кліч, кліч буры, кліч каханьня,
Якім чужыя штыль, спакой і скон.
13.VI.67, Ялта – Менск.
|
|
