Гукае гняздоўі свае,
Дадому вяртаецца вырай.
І сум, што зімоваю гірай
Чужэў ля душы, адтае.
Надозыр,
уцэла,
наўскос
То лукам напятым,
то клінам
Над Гутай,
Завыдранам,
Плінам
Зьнікае ружанец нябёс.
Трывога вясны ў забыцьці
Ўсё перабірае ружанец,
Чым скруха самоту ўражае,
Змушаючы крылы плысьці?
Стаіць па калені ў вадзе
Скалела-юлёвы кустоўнік.
І рух, як нястомны вандроўнік,
Дух вечнасьці ў небе вядзе.
Журлівы ружанец нябёс
У добрай нагодзе, ў нягодзе
Ўсё перабіраюць стагодзьдзі,
Варожаць на плён і на лёс.
І шэпча рака забыцьця
Рацэ здабыцьця: не турбуйся...
І круціць прадбачлівы бусел
Няспыннае кола жыцьця...
|
|
