РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Уладзімер Караткевіч
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Саперніца
Супакоены ўспамін праз трыццаць год
Зноў у старасці будзе Таўрыда. Але ў сэрцы спакой скамянее,
І прыпомню без болю словы пяшчотнай і дарагой:
– Што ў цябе часамі, каханы, так вільготна вочы сінеюць?
Ты кагосьці недзе пакінуў? Ты часамі сумуеш па ёй?
 
Ветрык нячутны з мора. Цішыня рытмічна ракоча,
У вільготнай пахучай цемры магнолій белы падман.
– У яе, напэўна, мой любы, глыбокія сінія вочы?
– Так (і Сьвіцязь успомніў), чысьцейшых і глыбшых няма.
 
Рука на грудзях высокіх. Плыве ў нязнанае ложак.
Цёмных вачніц таямніца, і голас – журботны ўздых:
– Яна, мой апошні, напэўна, вельмі-вельмі прыгожая?
– Так (і Нёман успомніў). Яна прыгажэй за ўсіх.
 
На горных вяршынях пад ветрам, дубоў вясёлыя гульні,
Мора прыбой блакітны, бэзавы скал прыбой.
– Што? Памёрла? Ці, можа, здрадзіла? Не было ў вас мовы агульнай?
– Так, была калісьці маёю, так, не хоча быці маёй.
 
*

Ўсё мінула. Тады ж мінула... Па-ранейшаму неба сіняе,
Але нашу ростань апошнюю ўкрыў няўмольнага часу дым.
Не хацела дзяліць каханьня з другой, зь вялікай жанчынай,
Хай сабе ў той час і нялюбай, хай сабе заручонай з другім.
 
Ўсё жыцьцё абрыкосы квеценьню дарэмна твой сьлед замяталі...
Не вынесла ценю ўспамінаў і начнога дрыжаньня вей,
Бо да скону жадала мяне, бо, як сонца, мяне кахала,
Бо любоў мая пралівалася – хай часамі – тугою вачэй.
 
травень – 27.VІІ.67, Крым – Нарач.
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.