Саперніца
|
Супакоены ўспамін праз трыццаць год
|
Зноў у старасці будзе Таўрыда. Але ў сэрцы спакой скамянее, І прыпомню без болю словы пяшчотнай і дарагой: – Што ў цябе часамі, каханы, так вільготна вочы сінеюць? Ты кагосьці недзе пакінуў? Ты часамі сумуеш па ёй? Ветрык нячутны з мора. Цішыня рытмічна ракоча, У вільготнай пахучай цемры магнолій белы падман. – У яе, напэўна, мой любы, глыбокія сінія вочы? – Так (і Сьвіцязь успомніў), чысьцейшых і глыбшых няма. Рука на грудзях высокіх. Плыве ў нязнанае ложак. Цёмных вачніц таямніца, і голас – журботны ўздых: – Яна, мой апошні, напэўна, вельмі-вельмі прыгожая? – Так (і Нёман успомніў). Яна прыгажэй за ўсіх. На горных вяршынях пад ветрам, дубоў вясёлыя гульні, Мора прыбой блакітны, бэзавы скал прыбой. – Што? Памёрла? Ці, можа, здрадзіла? Не было ў вас мовы агульнай? – Так, была калісьці маёю, так, не хоча быці маёй. * Ўсё мінула. Тады ж мінула... Па-ранейшаму неба сіняе, Але нашу ростань апошнюю ўкрыў няўмольнага часу дым. Не хацела дзяліць каханьня з другой, зь вялікай жанчынай, Хай сабе ў той час і нялюбай, хай сабе заручонай з другім. Ўсё жыцьцё абрыкосы квеценьню дарэмна твой сьлед замяталі... Не вынесла ценю ўспамінаў і начнога дрыжаньня вей, Бо да скону жадала мяне, бо, як сонца, мяне кахала, Бо любоў мая пралівалася – хай часамі – тугою вачэй.
травень – 27.VІІ.67, Крым – Нарач.
|
|