Заўхом руда, У чарапочку вада – Мыцца ката падахвочвае Прымаўка, Бруднага ёй шкада, Спрыяе спагада жаночая. Мыецца кот, стараецца. А з матчынага вакна Сіні дымок не сьціраецца З прысьвітку да відна. Бяда не бяда, Кот мыецца – на гасьцей. У чарапочку вада, Робіцца змрок гусьцей. На жуду Лісток-перазімак лапоча. Разьбіўся той, што трымаў ваду, Выпаў у прымаўкі з рук Чарапочак, – Кот перабег ёй дарогу. Агонь падмёў падлогу...
|
|