470 Ларысе Горцавай
Прыміце – я Вам Вечальле дарую, Глыбейшае з усіх маіх азёр, Вушаччыну, спрадвечнасьцю старую, І ўгаслых васількоў гаючы ўзор. Усьлед за Вамі позірк свой скірую, За маладой сястрою ўшацкіх зор, Увагай абтрасу расу сырую І перайму зайздросьлівы дакор. І змые хваля Вечальля пакуты, Вушаччына забудзе на гады. Памчыць наўскач маленства сьмех разуты. Зірнулі Вы – і зацьвілі дзяды, Дзядоўнік Вашай рупнасьцю крануты. Туман дыхнуць баіцца на сьляды.
|
|