Мама, Колькі жыла, Выходзіла ў космас Цемры, сьвятла, У космас адкрыты, Дзе чакалі Даёнкі, матыкі, карыты, У космас Лесу, гарода, саду, У космас клопату Пра пагоду, пра ўроду, расаду. І сам-насам з Сусьветам, Як з тым суседам, Гутарыла і зябла, Калі штоначы, Часам плачучы, Часам стогнучы, Ня чуючы ні рук, ні сьпіны, Вартавала дбала Карміцельку-яблыньку, Якая ўцалела з вайны. Абкладзеная падаткамі, Нібыта ападкамі, І яшчэ гусьцей, Яблынька Яблыкаў чакала восеньню З боязьзю, Як мама гасьцей: Ці ўсім стане Пачаставацца? Трывога чаканьня – Таксама праца. Мама, бывала, Палахліва драмала На голай зямлі. І калі Яблыньку нехта кранаў, Яблыкі сыпаліся – І маму будзілі. А незабудкі, Санлівыя непрабудкі, Глядзелі ўраньні з канаў У наіўным зьдзіве, Як пыхлівая, забыўлівая радня. А маму да пэўнага дня Бяссонным вартаўніком Назіркам, З вока на вока, Крадком Пільнаваў лес, З усьмешкай гледзячы На гладышы, на ручасьцікі, на гарнушкі, На цёрлы, цабэркі, кадкі, У якіх і днявалі, і начавалі Зоркі, Што намерзьліся ў небе да сьлёз. І моцна, Відаць па ўсім, Бог спаў у садзе сваім, Бо там нехта яблыні трос, І густа сыпаліся Зьнічкі-ападкі. Ні разу маму не папрасіў Стары Прыгледзець і за ягоным садам. Няйнакш там яблыні Расьлі галінамі дагары, Таму на зямлю прасіліся Зарападам... Ня ведаю, як для самога Бога, А для мамы У космасе адкрытым Бязважкага не было нічога. Усё здабывалася Потам, бяссоньнем, спрытам, Усё запрашалася Ласкаю, ўгаворам, дакорам У хлеў, у варыўню, ў кубло Зь ляхі, з-пад страхі, з поля. Усё цяжкое, важкое было, Як доля...
|
|