Тут мяне, бы ўвесь сусьвет, кахалі,
А пасьля ў руін нябыт зьвялі...
Што ж забыў я ў гэтых голых скалах?
Што рабіць мне на тваёй зямлі?
Але ўсё ж за шнары новых ранаў,
За прыбой марскі ў начной журбе,
За пяшчоту, здраду і адданасьць
Я, Таўрыда, дзякую табе.
Апускаю зноў сваё забрала...
Вечнай будзь... Мінай цябе канец
За любоў, што ты ў мяне забрала,
За любоў, што ты вярнула мне.
травень – 26.VІІ.67, Кабыльнік.
|
|
