Шукаю шчырую душу,
Што адгукнецца мне ўзаемна,
Тугу нашу, сабе хлушу,
Хоць адчуваю, што дарэмна
Дагнаць хачу я цень чужы.
Марную дзён сваіх астатак.
Да недасяжнае мяжы
Падаўся спадзяваньняў статак
Тых, што адбіліся, –
Адно
Мне гнаць да статку засталося.
Было даўно,
Сплыло яно,
Жаданьне ўпартае.
Мой лёсе!
Мудруеш ты, хітруеш ты,
А я душу шукаю тую,
Што, прытуліўшы ад слаты,
Неспадзяванасьцю ўратуе.
Свой пашыраючы загон,
Маўчыць нябыт,
Яго Вялікасьць.
На ўскоце, на закоце дзён
Душа душу прывыкла клікаць.
|
|
