Дануце Бічэль-Загнетавай
Каложа –
Беларуская ўдава,
Надзеяй і трымаецца над прорвай.
Як, час,
Раўніва неба ні заворвай,
Валошкаю прыкінецца трава,
Вясёлай Васіліхай, Васілька,
Які пабраўся зь песьняй,
Гожай жонкай,
Каб не сплыла засьвечанаю плёнкай
Цяжкая памяць
Пана-мужыка,
Што панаваў
Над цёмнай аральлёй,
Апанаваўшы
Зорныя разлогі,
Што мог павесіць
Веташку на рогі
Сушыцца
Лапаць зь цёплаю зямлёй.
Што змусіў неба
Заўважаць царкву,
Якую ўзроўе ўзьнесла
Над вірамі,
Хаўрусіў з завірухамі,
Зь вятрамі,
Каб хараством
Маліцца багаўству.
Плывуць вянкі па Нёмну,
Як плыты,
І жмурыцца байніцамі
Каложа.
Паслухай,
Як яна пытае:
– Божа,
Калі мы аўдавелі,
Я і Ты?
|
|
