О гэты тормаз недаверу,
Не дазваляе да канца
Адкрыцца прагнаму намеру,
Які ўцякае ад лаўца.
Не запыняецца пагоня,
А зьвер бяжыць,
Зьнікае зьвер.
Як цені лесу на далоні,
Сваю з чужою шчырасьць зьвер.
Інакш ня спыніцца хістаньне
Галін,
Як вецер ні тушы.
І недавер зьнявер’ем стане,
І зябка зробіцца душы.
|
|
