А казкі ведалі раней за нас
І нораў наш,
І ўсе, што будуць,
Войны,
Характар маючы
Пяшчотна-мройны,
На чорны дзень
Рабілі свой запас.
Зьбіралі казкі Птушак і зьвяроў,
Іх надзялялі кемнасьцю і ўмельствам,
І мовай, каб усім жывым сямействам
Трымаліся сваіх балот, бароў.
Каб пільнаваліся
Мясьціны той,
Дзе расьцьвітаюць папараць і лотаць,
Каб чалавек кусаў сябе за локаць,
Застаўшыся сам-насам з глухатой.
Калі ані капыт,
Ані крыло,
Ні лапа асьцярожная,
Ні дзюба
Ня спудзяць цішыню,
Ні жолуд з дуба
Ня грукнецца ў падземнае жытло.
І будзем,
Каб людзьмі застацца,
Мы
Па згубленыя намі
Шчырасьць, ласку
Вяртацца,
Каб згадаць багацьце,
У казку,
Гартаючы ўцалелыя тамы.
|
|
