Ёсьць толькі агонь і тло, А болей няма нічога, На тое вада, Каб агонь заліло, На тое паветра, Каб рэха жыло, Зямля, Каб радзіла аблога. Таму і ў вочы агню Глядзім – Не адводзім пагляду. І слухаем згорбленую цішыню, Што прыйдзе забраць нас, Каб не ўпершыню Аддаць неўзаранаму ляду. І мы, зрабіўшыся тлом, Панюшкай попелу, тленам, Атуленыя забыцьця крылом, Аднераставаўшы свой крыгалом, Паўторымся ўздыхам леным.
|
|