Адчай? Магчыма, што адчай.
Ці стома, як зямля сырая,
Гняце.
Няўжо на самы край
Прыйшло жыцьцё і зазірае
З абрыву ў жудаснае дно,
Адкуль няма вяртаньня ўгору.
І сам сабе кажу: «Рыгору!»
І ўспамінаю заадно
Граматыку і клічны склон,
Што з даўніны гукае: «Коню!»
Гады ўцякаюць,
Я ўдагон
Пускаю позьнюю пагоню,
Пагоню кайнасьці, віны,
Што я ні за панюх табакі
Час змарнаваў.
Са мной адны
Забытай радасьці сабакі.
Мае галодныя харты,
Яны згубілі сьлед надзеі.
Вышэе ўсё абрыў круты
І нелюдзее,
Нелюдзее.
|
|
