Грукаецца – чую я –
Госьця пешая.
Адчыняю: – Я твая
Старасьць першая.
Думаў ад мяне ўцячы
Зайкам шэранькім,
Кідаў у раку ключы
Ды шашэрыўся.
У цяньку наіўных дрэў
Ахалоджваўся,
Спаў салодка, смачна еў,
Прымалоджваўся.
Маладых вачыма пас,
Часам нашчыўся.
Думаў абысьці якраз
Злыя пашчы ўсе.
Пашчу немачы, тугі,
Пашчу кволасьці.
Ты ня першы, не другі
З хітрай воласьці.
Я ня жонка, што ў журбе
Дружыць з поштаю.
Я і першая ў цябе,
І – апошняя.
|
|
