Туман, як халодная воўна, Што ноч настрыгае ваўку. Паверыць жанчыне, ўсё роўна Як дом збудаваць на пяску. З той воўны б вязаць рукавіцы, Дарыць залатому агню, Каб полымем мог ён узьвіцца І дню апячы даланю. Пясок у рачныя лашчыны Зьнясе, і растане сьцяна. Ты будзеш чарговы ў жанчыны, – Як рэчка ў разводзьдзе, яна, Што кволы спакой твой змывае, Мяняючы рэчышчы, – і Наступны свой бераг прымае, Дзе сохнуць па ёй салаўі.
|
|