Што дакранулася да дна, Раптоўна адрываць балюча. Самоты вырасьце сасна, Акрэсьліцца расстаньня круча. А будзе шчэрыцца абрыў, Пакуль трымаецца карэньне. Ты кручу тую сам стварыў, Цябе сасна сама сустрэне, – Каб адшумець, і адцьвісьці, І адшчымець, і стаць вясновай. Усё забудзецца ў жыцьці, Усё абновіцца абновай. І толькі жыцьме сум стары І стома вечара старая, Пакуль нямы адчай зары У сэрцы ціха дагарае.
|
|