* Калі прыходзіць да канца дарога, Асьмелься запытаць сябе самога, Што ты пасьпеў зрабіць? * Як грошы, людскія гады, Удосыць – ня лічыш тады. Увобмаль – дрыжыш над капейкай. * У люстэрка глядзі ў несхаванай журбе, На імгненьне запомні жывога сябе Перад тым, як зрабіцца зямлёю. * Калі чаканьня невады з вады Выцягваюць сушыць твае гады, – Час пазнаёміцца з самім сабою. * Нас кожны дзень, прызнаць мы мусім гэта, Цясьней абносіць лютым дротам гета, Якое сумна старасьцю завецца. * Нашай існасьці кволай пылінку Затрымае жыцьцё на хвілінку, Каб навечна аддаць небыцьцю. * Мы з гадамі, як ракаўкі, дзе Глуха мора надзеі гудзе, Калі вечнасьць падносіць да вуха. * З намі час, як і зь пяском дзіця, Забаўляецца, праз пальцы цэдзіць, – І зьдзімае з далані жыцьця. * Жывём наіўнасьцю сьвятой, Наступным днём, а сьветлы той, Калі табе прысьніцца мама. * Як назваць яго, Лёсам ці Богам, Дзякуй, што ашчасьлівіў астрогам, Дзе ў няволі нам вольна нарэшце. * Пакуль жывеш, ты сьніш свой сон, Прачнесься – і сканае ён. Сон твой дагледзіць спадкаемца. * Цяпер, каб цябе не было, Прыдумаў наноў бы ўсё роўна Цябе, апрануўшы ў сьвятло. * Мае гады з характарам жаночым, На іх забыцца варта мне на міг, Яны адразу ў гвалт: «Мы ўвагі хочам!» * Каханьне і веру ня трэба Усім выстаўляць напаказ: Душа толькі чуе і неба. * Прытомлены жыцьцёваю дарогай, Сам у сябе заглядвай з асьцярогай: А раптам раб там? * Усе пад небасклепам мы, як садавіна, Што ведаць тэрмін свой сама павінна, Ды мы яго ня ведаем ніколі. * Лісьце нашых дзён лістабоем нябыту сячэ, Калі маладыя, нічога ня страшна яшчэ, Пад старасьць ужо нам ня страшна нічога. * Мае весялосьць дзіравы кубак, Пазірае смутак белазора. Радасьць разлучае, зводзіць гора. * Родны кут, як гнязьдзечка ў траве, Там – дзе маці табою жыве. Дзе ён, калі памірае мама?
|
|