РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Ніл Гілевіч
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
А ў полі вярба...
Рыгору Раманавічу Шырму
 
Пякло нясьцерпна. Млела ўсё навокал,
Нібы зямлю хто варам абварыў.
Як з рупараў, з адкрытых насьцеж вокан
Плыў голас: дыктар штосьці гаварыў.
 
Пасьля раздольна песьня загучала.
Здалося, лівень хлынуў з вышыні!
Яе мне маці некалі сьпявала,
Спрадаючы кужэльнай ніткай дні.
 
Ах, песьня маці! Я забыў на стому,
Забыў на млявасьць, што ўсяго зьвяла.
Мяне сьцяжынка ўжо вяла дадому,
У бацькаў двор аселіцай вяла,
 
Дзе на траве бялеюць ранкам росы,
Дзе кладкі выгнутыя над вадой,
Дзе й я калісьці – загарэлы, босы –
Каня паіў зь дзяўчынай маладой...
 
Дыхнула сьвежасьцю – і лёгка стала,
Пачуўся лесу пошум, плёскат рэк...
Мой родны край, мая зямля сьпявала,
Мая любоў, адзіная навек!
 
А я... здалося, піў, прыпаўшы ніцма
Да ручая з крынічнаю вадой...
 
Мы часта ў сьпёку ходзім паўз крыніцу,
Але ці часта п'ём з крыніцы той?
 
«Літаратура і мастацтва» за 14 кастрычніка 1959 г.
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.