Сьвятло несапраўдных сонцаў
Ў завулку маркотным імжыць,
Нехта крочыць насустрач,
За ім яго цень бяжыць.
Хістае мой подых вецьце,
Сустрэцца тут з кімсьці – сюрпрыз.
Ён мяне ігнаруе:
Ідзе галавою ўніз.
Бліжэй да яго хілюся,
Я чую ў грудзёх неспакой:
«Вось дзе вецер сьцюдзёны!»,
Мяне адагнаў рукой.
У нейкі пад’езд зашыўся
Замерзлы здранцьвелы#Здранцьвéлы#Адубéлы, скарчанéлы, скалéлы, зьмярцьвéлы, занямéлы, зьнямелы. дзяцюк
Цень за мною ляціць, каб
Зьбіраць на палёх аўсюк#Аўсюк#Аўсянiца (festuca), каласоўнiк..
|
|
