У пакоі няма ні сьвятла, ні паветра.
Нас дваццаць мы ўсе кагосьці чакалі,
Ды раптоўна над намі адчыніліся вокны,
Ты зьявіўся, і ўсе псальмы засьпявалі.
Я ўсё бачыў: як Ты забіраў да сябе іх,
У вабдымках надзейна даваў ратаваньне,
Вечар кожны адзін з дваццаці не вяртаўся,
Ўсе лічылі Цябе ўвасабленьнем каханьня.
Там я мроіў аб тым, каб быць разам з Табою,
Твае вочы мяне не жадалі заўважыць,
Ты заўсёды глядзеў на таго, хто быў побач,
Я малітвы чытаў, каб Цябе не зьняважыць.
У вапошнюю ноч я застаўся адзіны,
Ты ўзяў ў рукі мяне і запальнічкай цьвіркнуў,
Тры хвіліны я жыў, я лятаў і я дыхаў,
Я наіўна лічыў, што ніколі ня зьнікну.
Пачак скончыўся; больш цыгарэтаў ня будзе,
Надыйшоў час для іншых паверыць у мары,
І хоць зьзяюць усюды залішнія думкі,
Хай забойцы ня знойдуць чаканай ахвяры.
|
|
