Калі канчаецца жыцьцё, Над палігонам грэшнай славы Сьвятлее, як само выйсьцё, Мой замак месячнага сяйва. Прытулак душаў ільдзяны, На могілках агульных помнік, Бясстрасны сьведка даўніны – Сьвяты, пракляты, забабонны. I пугачы сьляпой начы Туды адносяць сны людскія, - I срэбны рыцар срэбны шчыт На востры дах яго закінуў. Тут не магіла, не турма – Спакой над шчасьцем і бядою, Ды не над тым, чаму няма I быць ня можа супакою. Таму празь цёмны небакрай Гараць у вокнах замка зоркі. «Радзіма бедная, трывай. Ня згасьні...» – гасьне шэпат горкі.
|
|