Калі канчаецца жыцьцё,
Над палігонам грэшнай славы
Сьвятлее, як само выйсьцё,
Мой замак месячнага сяйва.
Прытулак душаў ільдзяны,
На могілках агульных помнік,
Бясстрасны сьведка даўніны –
Сьвяты, пракляты, забабонны.
I пугачы сьляпой начы
Туды адносяць сны людскія, -
I срэбны рыцар срэбны шчыт
На востры дах яго закінуў.
Тут не магіла, не турма –
Спакой над шчасьцем і бядою,
Ды не над тым, чаму няма
I быць ня можа супакою.
Таму празь цёмны небакрай
Гараць у вокнах замка зоркі.
«Радзіма бедная, трывай.
Ня згасьні...» –
гасьне шэпат горкі.
|
|
