А князь ня рваўся ў змагары, З халопам мог быць – князем толькі, I помніў ён – хай сьвет гарыць, Але захоўвай гонар продкаў; Не прызнавай чужынцаў суд, Не прызнавай убораў новых. I ў мужыка, і ў князя тут – Адны – зямля, і Бог, і мова. I князь бяднеў і пагарджаў Суседзямі, што багацелі, На паляваньне выязджаў, I ў рог трубіў, і трапна цэліў, I «па-мужыцку» гаварыў – «Бо каралі так гаварылі!» – I лірнікаў любіў старых Пра гэраічных продкаў былі, Іезуітаў гнаць казаў Зь зямлі сваёй і ў хвост і ў грыву, I да сякернага ляза Так набліжаўся лёс імклівы. За вышыню – пякельны ўдар. За гонар – просты ўдар сякерай. Хай феадал, хай – не змагар, Ён – мову меў, зямлю і веру. I апалячаным сваім, I абрусеўшым спадкаемцам Нічога ён ня даў, акрым Папрока-памяці бясконцай.
|
|