За яе мячоў не крыжавалі, Не палілі за нявернасьць дом. Дні цяклі, і дзён цямнелі хвалі, I душа чужым цямнела злом. Не спазнала ні любві, ні шчасьця. Вечным болем вусны апякло. I яна цяпер шчасьлівым плаціць Напамінам пра жывое зло. I апоўдні, у гарачым полі, Дзе сплятае сьцежкі Палявік, У адзеньні чорным чорнай поўняй Сее Плачка, як праменьні, крык. I апоўнач, на сухіх балотах, Дзе крывы асіньнік ды дзірван, Ловіць Плачка перасохлым ротам Зорамі засеяны туман. I на золку, ля замшэлай студні, Дзе ўздымае дзіды крапіва, Вёскі мёртвай мёртвае бязьлюдзьдзе Будзіць Плачка... I шуміць трава... Па зямлі, сухой і раўнадушнай, Ходзіць Плачка, плача па жывых, Нібы ў ёй усе гнязьдзяцца душы Здраджаных жанчын часоў былых. Нібы ёй адной вядома прышласьць, Што нясе нам нечуваны жах... ...I цяпер спаскуджаная Сьвіслач Чорнай Плачкай стогне па начах...
|
|