Трымціць у вадзе аер.
Хачу цеплыні, спакою.
А я – напалову зьвер –
Маўчу нематой людскою.
Я – вылюдак для людзей,
I я ж для ваўкоў –
пачвара.
У ціхай, як ноч, вадзе
Русалка аб ліўні марыць.
I я нават ёй –
нішто,
Як зорка –
нішто для багны.
I поўсьць ня стане шчытом
Ад срэбранай кулі прагнай.
Аер ад стрэлу ўздыхне,
I куля ўвап’ецца ў грудзі...
За што ж караюць мяне
I Бог,
і зьвяры,
і людзі?
|
|
