Адліга ўздыхае ў вільготнай цямнечы,
I звычай дзядоўскі нам час аднавіць.
Давай жа запалім грамнічныя сьвечкі –
І зло
разам зь цемрай
ад нас
адляціць.
Малы Дамавік зашкрабецца ў куточку
I Лазьнік у ваннай даесьць павука,
I горад, грамнічнай пабуджлны ноччу,
Пачне ад бяссоньня ратунку шукаць.
I горад ня здолее нават зьдзівіцца,
Убачыўшы, хто не дае яму спаць –
Маланкавалосыя гэта Грамніцы
На воблаку
срэбных мятлушак
ляцяць!
I сьвет ажыве – і паганскі, і боскі,
I глеба ўздыхне мацярынскім цяплом.
I гаснуць агеньчыкі ў лужынах воску,
I трэба ўключыць у пакоі сьвятло...
I ноч адыходзіць па вуліцах гразкіх,
Па вузкіх сьцяжынах зімовых алей...
I жывіць душу таямніца і казка.
I неба – бліжэй,
а зямля – даражэй.
|
|
