«Я ведаю, куды вяду!» –
Крычала ўсім адна дарога
Крычала гучна.
Хто пачуў –
Пай шоў па ёй.
Пачула ж – многа.
Гарлала рэха ў вышыні.
А паўз дарогу
гнала сьмецьце,
I верас курчыўся ў агні,
І птушкі падалі,
як сэрцы.
«Я ведаю!»
I ўсе ішлі.
І верылі.
У што? Ня помняць.
Дарога бегла ад ральлі
І ад квітнеючага поля.
Але ня век жыве спадман,
I змоўкла ў рэшце рэшт дарога.
...Глядзяць,
наперадзе – туман.
А ззаду –
дык зусім
нічога.
|
|
