У асеньніх крывых лазьняках
Памірала апошняе дзіва.
Справядлівасьці нельга чакаць –
Сьвет ня любіць дарыць справядлівасьць.
Дзіва гналі машыны і бруд,
Злыя людзі і добрыя людзі,
I яно апынулася тут –
Дзівакі паміраюць у брудзе.
Сіняй птушкай сядзіць у кустах,
Перабітыя крылы трапечуць.
Падпаўзае да лапак вада
З рабаціньнем пляўкоў чалавечых.
I апошнія іскры лятуць
Ад нябёсных, прытушаных пер’яў...
Трупік птушачкі, шэрай, як ртуць,
Знойдуць заўтра ў кустах піянеры.
|
|
