Ткала нядоля чароўную сьвітку Хлопцу на шлях, не на знос – навырост. Белая нітка, чырвоная нітка – Вось і дарожка лягла на пагост. Шчасьце – ня птушка, яно – папялушка, Там, дзе агонь, і мільгае яно. Хлопец за шчасьцем спакусьлівым рушыў. Многа штандараў, а шчасьце – адно. Кружыць і кружыць па сьвеце дарожка, Бойка за бойкаю – шнарам на шнар. Вось і яліну пілуюць на дошкі, Вось і зваліўся чарговы штандар. Вось і канчаецца шлях шматпакутны, Наканаваны нядоляю шлях. З дошак яловых – твой дом цемнакутны. Хопіць па сьвеце бадзяцца ў гасьцях. Ткала нядоля чароўную сьвітку Хлопцу-малойцу на лёс, навырост... Саванам бела-чырвоным спавіты, Лёг беларус на забыты пагост.
|
|