Ад крыку аж лісьцё ляціць з двара.
Здаецца, нават камень лямантуе –
То ліхвяры Івана-друкара
Зьляцеліся на спадчыну худую.
Здавалася, няма чаго й дзяліць –
А лаюцца з-за кожнае анучы.
Ахвярна са сьцяны Хрыстос глядзіць –
Хто да сваёй яго пацягне кучы.
Ледзь-ледзь спакой захоўваюць жанкі,
Пільнуючы, што мужыкі адхопяць.
Друкарню разабралі на шматкі,
Я к разьбіраюць вепрукоў увосень.
Панове, ну нашто друкарня вам?
Вы ж і чытаць ня ўмееце, напэўна!
Ды кожны нешта цягне: «Не аддам!»
I літары ссыпае па кішэнях.
Пасьля дзялілі Бібліі...
Бог мой!
Чырвоныя радкі ажно чарнелі...
Дзесяткі кніжак кожны пёр дамоў,
Каб доўга ў скрынях кніжкі парахнелі
Забралі ўсё.
I дом, пусты, як стэп,
Другой зрабіўся друкару магілай...
I гэрб «Шрэнява»,
беларускі гэрб,
Нашчадкам пагражаў
стралой бясьсілай...
|
|
