Жыцьцё ня б’е – падножкі ставіць,
Але бязьлітасна і злосна.
Зялёнай птушкай сядзе травень
На сьлед, што выбілі калёсы.
Жыцьцё.
Марыля.
Караліна.
Жанчыны – вусьцішная радасьць...
Расстаньне доўжыць каляіны,
Сустрэча марна сэрца паліць.
Схавала мокрая залева
Чарговы і варожы горад.
У шлях, Адаме!
Ваша Ева
Збаялася, што яблык – горкі.
Грукочуць колы. Душаць травы.
Жаданы ліст дашлюць запозна.
Жыцьцё ня б’е – падножкі ставіць,
Але бязьлітасна і злосна.
|
|
