Нявечна ўсё:
аблічча, і душа, –
I падлягае тлу.
А мы – рагочам,
А грэшнікі грашылі і грашаць
І прызнаваць сьмяротнасьці ня хочуць.
Таму у прорву голас наш ляціць,
I мовы нашай высыхае мора,
Таму і выміраем пры жыцьці,
Ці то ад глупства,
ці то ад пакоры.
Як назаве сябе нашчадак наш?
Ці і тады, у мітусьні бясконцай,
Нікога не ўсхвалюе ні труна,
Ні рана, пачарнелая на сонцы?
Забытых
сьмерць зьбірае ў свой прыпол.
А хто забыў –
сябе хаваюць самі.
Нявечна ўсё,
пакуль нявечны боль.
Нявечна ўсё,
пакуль нявечна памяць.
|
|
