У час Зьмяі, калі ва ўсім старанна
Вышукваецца закалоту ніць –
Маўчы!
Ты – бог, пакуль ты – не спазнаны
Сьвет не даруе прагі гаварыць.
У час Вароны, што падобным робіць
Да карканьня і сьпевы, і выцьцё,
Маўчы!
Іначай высахнуць, бы кроплі,
Твае надзеі, а пасьля – жыцьцё.
I ў час Сабакі, дзе слаўней – гарласты
I дзе адзін ня чуе аднаго,
Маўчы!
Ня ўдасца галаву пакласьці,
Хіба што гаспадар штурхне нагой.
Быць па-над часам – дадзена адзінкам.
Як толькі ўчуюць між сабой зьвяры
Жывога чалавека – ён загіне,
Але другому крыкне: «Гавары!»
Ім, Людзям, можна гаварыць заўсёды,
А нас сьціскае час у днях сваіх...
Якія з нас утворыць ён істоты,
Зь інтэлігентных,
грэблівых, нямых?
Цураліся бяздомнай п’янай дрэні,
Маўчалі мужна, быццам селядцы...
Час Чалавека
мы, відаць, сустрэнем
У поўсьці, чорных пер’ях і лусцы.
|
|
