Я ня лепей за іншых.
Мне толькі страшней,
Калі горад высмоктвае сокі
Са сваіх ачмурэлых ад тлуму дзяцей
Ці калі праганяе прарокаў.
Я ня лепей за іншых,
душою калек,
Можа, толькі задумлівей крышку
Свае дзьверы зачыніць за мной чалавек,
Як сьвяшчэньнік – паганскую кніжку.
Я – ня лепей за іншых.
І я гавару
Дабрадзеям «спасибо» –
ня «дзякуй».
Я адсюль не ўцяку,
ад ганьбы – не згару,
Толькі вечна на могілкі цягне.
Я ня лепей за іншых.
А вы – за мяне.
Мы ў адным замацованы радзе,
Як цьвікі, што мацуюць на бляклай сьцяне
Мармуровую мёртвую памяць.
|
|
